Na salony wjechał pełną gębą, Pan Sernik. Na salony bo widać, że zadbany, prezencję ma, obycie również. Ą, Ę, szmeges, teges…kultura i wdzięk. Pan arystokrata psia mać, bo ma bogate wnętrze i wymuskany wygląd jak z obrazka. Nawet Króliś doświadczalny się zawstydził przy serniku, że on taki nieuczesany, a takie rarytasy przyszło mu jeść. I rączka była mu zadrżała jak dziabał sernik widelcem, bo to wyższa półka i żal tego jeść bo takie ładne. Czekoladowy spodzik, prawdaż… jest. Śliwkowa żelka jest. I aksamitny biały serniczek jest. Znaczy wróć… serniczka nie ma, bo go już ten obżartuch Królisiowy jedna dziurką od nosa wciągnął. Szybko poszło tym razem, bo dobre Konefko straszebnie było i nie mogłem się opanować. Że też ja muszę się opanować, żeby nie zdzielić Królisiowej kreatury. No nie było szans nawet się podelektować artystokracją, bo plebs mi wyżarł wszystko co do okruszka.