Noż qufa…nareszcie coś dla ludzi, a nie jakieś uje muje i dziwactwa z górnej półki dla szlachty, co nie pracuje. Takie hasło padło z ust (pyska raczej) Królisia (doświadczalnego) jak zobaczył przygotowane przez Konefkę drożdzówki.
Znaczy w dupie się poprzewracało i w okresie około świątecznym menda miała stanowczo za dobrze, podkarmiana serniczkami, wymyslnymi ciastami z frużeliną i deliaktnymi, piankowymi musikami, którymi nie powstydziłaby się najlepsza kawiarnia.
W sumie to trochę racji Króliś (doświadczalny) ma…broń Boże mu tego tekstu nie pokazywać, bo jeszcze mu palma odpierdzieli, że Konefka mu rację przyznaje. No ale rzeczywiście trzeba czasem zjeść coś nieudziwnionego i zwyczajnego.
Takim oto sposobem mamy drożdżówki z budyniem, w ramach wiśienki na torciei małego twiściku dodana marmolada pomarńczowa, którą Konefka dostała od pewnej przesympatycznej angielskiej babci. Babcia samiuteńka robiła marmoladę, więc był sztos.
Takie droźdzówki to najlepsiejsze „som” tego samego dnia, jeszcze świeże i puszyste. Najlepiej do szklanki kakao 🙂 Konefka musiała sie ino mocno pilnować co by wszystkich nie wyżreć. Na wierzch dała trochę skórki pomarańczowej, którą robiła z rumem.